I New Then
იოჰან ინგერი, ვან მორისონის სიმღერებით, მოცეკვავეებში აღტაცებას იწვევს. ეს არაა ოთხი გოგოსა და ხუთი ბიჭისგან შემდგარი ჯგუფის უნისონი, მზარდი ინდივიდუმები, ამბოხებულნი სწორედ ჯგუფური უნისონის წინააღმდეგ. ინგერის ნამუშევარი იუმორით სუნთქავს: ცოცხალი და ოპტიმისტურია, დაწყებული კომიკურით და თეატრალურით, დამთავრებული ამქვეყნიურით და ორგანულით.
 
Sleight of Hand
 
ამ ნამუშევრის დადგმა შესაძლებელი გახდა გაერთიანებული სამეფოს ცეკვის კონსორციუმის დახმარებით.
 
2007 წელს, სოლ ლეონმა და პოლ ლაითფუტმა შექმნეს ჰაეროვანი ბალეტი Sleight of Hand NDT 2-ის რვა მოცეკვავისთვის, რომლითაც ქორეოგრაფებმა აჩვენეს, რომ მათ ახალი, უფრო თეატრალური გეზი აიღეს. შავი ნაჭრის კედლები, სინათლისა და სიბნელის თამაშის იდუმალ დრამაში, ფონს ქმნიან ორი უჩვეულოდ მაღალი პერსონაჟისთვის, რომლებიც მხოლოდ საკუთარი სიმაღლით, უმალ დომინირებას მოითხოვენ. სცენაზე ბატონობენ ჯგუფები და დუეტები, რომელთაგან ზოგიერთი საორკესტრო ორმოდან - თითქოს სხვა სამყაროდან - ამოდის. ფილიპ გლასის მუსიკის საშუალებით ისინი ხარბად კვებავენ აჩრდილებს, რათა შექმნან ბნელი სამყარო, რომლის დრო და სივრცე დამღუპველი პერსონაჟებითა და უცნაური პერსპექტივებითაა სავსე.
 
Cacti
 
ალექსანდერ ეკმანი საკუთარ თავს „რიტმის ნარკომანს“ უწოდებს, ვინაიდან მისი ერთ-ერთი სამარკო ნიშანი თანამედროვე ბგერითი ლანდშაფტების შექმნაა.
ამ ნაწარმოებისთვის, რომელშიც მან მხოლოდ კლასიკური მუსიკა გამოიყენა, საჭირო გახდა ჰოლანდიის სიმფონიურ ორკესტრისთვის შუბერტის „სიკვდილი და ქალიშვილის“ გაორკესტრება. ამას გარდა, მოცეკვავეები ორკესტრის ინსტრუმენტები ხდებიან. ეკმანმა ყველა მოცეკვავე გამოიყენა, რომ მაყურებელი გამოეწვია დაფიქრებულიყო იმ გზაზე, რომლის მეშვეობითაც აღიქმება ხელოვნება